z cyklu come on, vogue, come and get some.. betty, nola, zizi i inne dziewczyny z naszej rozglamourowanej dzielnicy gdzieś po drugiej stronie tęczy w modowej krainie czarów.. działają jak typowi kłusownicy albo uliczny handlarz maku: najpierw mami i tumani kolorowymi gadżetami, a potem cię więzi. goniąc krople po srebrze za coraz to lepszą wersją siebie zapominasz o tym, by stać się tym czym jesteś.

zwana algebra głodu w stanie czystym, łakocie i witaminy. witamy w dwudziestym pierwszym wieku, wieku pana stasia z Chłopaków Do Wzięcia, cezarego mończyka z Ballady o Lekkim Zabarwieniu Erotycznym, telewizji śniadaniowej i mediów społecznościowych. wieku influencerki, jutuberki, vlogerki, instagramerii, tiktokerii i polsatowskich idoli. wieku pięciu minut internetowej sławy.

meblujący nasze głowy handlarze makowiny - za poetą - nie sprzedają towaru klientowi, tylko klienta towarowi. towarem jesteś beznadziejny ty w limitowanej wersji luksusowy deluksik. pół-bóg, pół-debil, oczywiście z przyszłości. nie będziesz? ależ będziesz i to po całości!

ale jest nadzieja - mówi panna tulipanna yo!anna - wystarczy ponownie założyć okulary. okulary niejakiego johna nady to są oczy, które leczą kompleksy, urazy. teraz odrywamy dłonie, odrzucamy czasopismo modowe jakbyśmy coś strzepywali i klaszczemy.. ku przestrodze, iż lepiej być najbrzydszą wersją siebie niż najpiękniejszą wersją innych.

takoż i panna yo!anna, ledwie zadebiutowała, już wyczerpała rozkoloryzowaną estetykę glamourowanego papendekla idąc w powściągliwość, ascezę, minimalizm. trochę szkoda, ale dobrze. lepszy biedny bergman niż bogaty roland emmerich.