Relacja
WENECJA 2013: W stanie nieważkości
/ 28-08-2013 14:27
Choć gala otwarcia jubileuszowego, 70. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji odbędzie się dopiero dziś wieczorem, już z samego rana mogliśmy obejrzeć "Grawitację" Alfonso Cuarona, jeden z najbardziej oczekiwanych przez wenecką publiczność filmów. Wątpliwości nie zgłaszamy, tak się otwiera imprezę klasy A!
Ekipa Filmwebu jest już na wyspie Lido: ma ze sobą kamery i mikrofony, notatniki i zaostrzone ołówki, wagony papierosów i kartony witamin. Przez najbliższe 10 dni Michał Walkiewicz, Adam Kruk i Maciek Łuka będą informować Was o tym, co dzieje się na weneckiej ziemi i wodzie. A dziać będzie się sporo: James Franco zanurzy się w prozę Cormaca McCarthy'ego ("Child of God"), Stephen Frears pomoże Judi Dench odnaleźć syna ("Filomena"), Terry Gilliam zamieni Christopha Waltza w genialnego hakera ("Zero Theorem"), Nicolas Cage zapuści brodę dla Davida Gordona Greena ("Joe"), Hayao Miyazaki powróci do czasów II wojny światowej ("Kaze Tachinu"), Kim Ki-Duk będzie okaleczał sfrustrowanego seksualnie bohatera ("Moebius"), a Paul Schrader opowie, jak żyć i umrzeć w Los Angeles ("Canyons"). To tylko niektóre z nazwisk firmujących utwory tegorocznej imprezy. Oglądajcie nasze wywiady i relacje z konferencji, czytajcie recenzje, bądźcie z nami w słońcu i w deszczu. Na dobry początek wrażenia z "Grawitacji" Alfonso Cuarona. Parafrazując klasykę filmowego marketingu, nawet w kosmosie usłyszą wasz okrzyk zachwytu.
Dryfując w pustkę
Są filmy o kosmosie i Filmy-O-Kosmosie. "Grawitacja" Alfonso Cuarona jest tym drugim – zakorzenionym raczej w kinie akcji niż w prozie szacownych klasyków science fiction, ale równie monumentalnym. Na ekranie wszystko pisane jest wielką literą, zaś każda fabularna linia – bez względu na to, czy chodzi o historię pary astronautów dryfujących w próżni po katastrofie wahadłowca czy ideę konfrontacji z absolutem na modłę pop – wygrana zostaje na najwyższych tonach. Efekt jest piorunujący i paradoksalny: "Grawitacja" sprawdza się zarówno jako rozsadzające gałki oczne widowisko za wywrotkę dolarów, jak i kameralny dramat rozpisany na aktorską parę George Clooney-Sandra Bullock.
Stan nieważkości, martwa cisza, ekstremalne wahania temperatur, samotność, pustka i mrok... O tym, że przestrzeń kosmiczna to nie Lazurowe Wybrzeże, wiemy i bez plansz informacyjnych otwierających film Cuarona. Następujące po nich, blisko siedemnastominutowe ujęcie naprawy teleskopu Hubble'a oraz brzemiennej w skutkach katastrofy szybko odbiera jednak chęć do ironizowania. Spodziewając się opowieści o kruchej ludzkiej psychice i spoglądaniu w kosmiczną otchłań, będziemy zaskoczeni, jak mocno Cuaron chwyta nas za gardło i jak konsekwentnie realizuje formułę pompującego adrenalinę dreszczowca. Bierze sobie do serca hitchcockowską maksymę o trzęsieniu ziemi: rzuca bohaterom pod nogi coraz większe kłody i ustawicznie przesuwa granice ich wytrzymałości. Kapsuły i wahadłowce rozrywane są na strzępy, deszcz płonącego żelastwa dziurawi kolejne stacje orbitalne, bohaterowie przypominają kulki w kosmicznym flipperze. Gdyby Karol Irzykowski mógł zobaczyć, jak dosłownie twórcy potraktowali jego postulat "widzialności obcowania człowieka z materią", doznałby zapewne seksualnego uniesienia.
"Grawitacja" jest filmem tak doskonałym pod względem technicznym, że za uzasadnienie jego powstania starczyłyby w zasadzie dwie sceny: wspominany już, nakręcony w jednym ujęciu prolog oraz wspaniale zainscenizowana sekwencja pożaru na rosyjskiej instalacji. Cuaron i przeskakujący zawieszoną na progu "Ludzkich dzieci" poprzeczkę operator Emmanuel Lubezki potrafią wyeksponować to, co esencjonalne dla historii o "terrorze kosmosu". Podkreślają zarówno grozę klaustrofobicznych, sterylnych przestrzeni, jak nieprzeniknionej, kosmicznej próżni. Inteligentnie wykorzystane panoramy, imponujące ujęcia z pierwszo- i trzecioosobowej perspektywy oraz kontrapunktująca lakoniczne efekty dźwiękowe orkiestrowa muzyka nie pozostawiają żadnych wątpliwości: choć wątki inicjacyjne stanowią fabularny kościec większości utworów Cuarona, to właśnie niepodrabialna estetyczna tożsamość nadaje jego filmom status dzieł autorskich. I jeśli przy nakręconym za 130 milionów dolarów "Harrym Potterze" oraz kosztującej 80 milionów "Grawitacji" Hollywood nie dało rady go zanegować, to Meksykanin może spać spokojnie.
Wkraczająca w pustkę astronautka Ryan (Bullock) swoją inicjację oczywiście przejdzie i otulona absolutną ciszą narodzi się na nowo. Opowiadając o jej przemianie, Cuaron ewidentnie uspokaja fanów oczekujących od reżysera jego formatu "czegoś więcej". Nawet jeśli "czymś więcej" ma być szukanie symbolicznej pępowiny wśród plątaniny rur i kabli na okołoziemskiej orbicie oraz wzywanie boskiego imienia przez bohaterkę. To ostatnie zresztą łatwo zrozumieć – bliżej Stwórcy już nie będzie.
Ekipa Filmwebu jest już na wyspie Lido: ma ze sobą kamery i mikrofony, notatniki i zaostrzone ołówki, wagony papierosów i kartony witamin. Przez najbliższe 10 dni Michał Walkiewicz, Adam Kruk i Maciek Łuka będą informować Was o tym, co dzieje się na weneckiej ziemi i wodzie. A dziać będzie się sporo: James Franco zanurzy się w prozę Cormaca McCarthy'ego ("Child of God"), Stephen Frears pomoże Judi Dench odnaleźć syna ("Filomena"), Terry Gilliam zamieni Christopha Waltza w genialnego hakera ("Zero Theorem"), Nicolas Cage zapuści brodę dla Davida Gordona Greena ("Joe"), Hayao Miyazaki powróci do czasów II wojny światowej ("Kaze Tachinu"), Kim Ki-Duk będzie okaleczał sfrustrowanego seksualnie bohatera ("Moebius"), a Paul Schrader opowie, jak żyć i umrzeć w Los Angeles ("Canyons"). To tylko niektóre z nazwisk firmujących utwory tegorocznej imprezy. Oglądajcie nasze wywiady i relacje z konferencji, czytajcie recenzje, bądźcie z nami w słońcu i w deszczu. Na dobry początek wrażenia z "Grawitacji" Alfonso Cuarona. Parafrazując klasykę filmowego marketingu, nawet w kosmosie usłyszą wasz okrzyk zachwytu.
Dryfując w pustkę
Są filmy o kosmosie i Filmy-O-Kosmosie. "Grawitacja" Alfonso Cuarona jest tym drugim – zakorzenionym raczej w kinie akcji niż w prozie szacownych klasyków science fiction, ale równie monumentalnym. Na ekranie wszystko pisane jest wielką literą, zaś każda fabularna linia – bez względu na to, czy chodzi o historię pary astronautów dryfujących w próżni po katastrofie wahadłowca czy ideę konfrontacji z absolutem na modłę pop – wygrana zostaje na najwyższych tonach. Efekt jest piorunujący i paradoksalny: "Grawitacja" sprawdza się zarówno jako rozsadzające gałki oczne widowisko za wywrotkę dolarów, jak i kameralny dramat rozpisany na aktorską parę George Clooney-Sandra Bullock.
Stan nieważkości, martwa cisza, ekstremalne wahania temperatur, samotność, pustka i mrok... O tym, że przestrzeń kosmiczna to nie Lazurowe Wybrzeże, wiemy i bez plansz informacyjnych otwierających film Cuarona. Następujące po nich, blisko siedemnastominutowe ujęcie naprawy teleskopu Hubble'a oraz brzemiennej w skutkach katastrofy szybko odbiera jednak chęć do ironizowania. Spodziewając się opowieści o kruchej ludzkiej psychice i spoglądaniu w kosmiczną otchłań, będziemy zaskoczeni, jak mocno Cuaron chwyta nas za gardło i jak konsekwentnie realizuje formułę pompującego adrenalinę dreszczowca. Bierze sobie do serca hitchcockowską maksymę o trzęsieniu ziemi: rzuca bohaterom pod nogi coraz większe kłody i ustawicznie przesuwa granice ich wytrzymałości. Kapsuły i wahadłowce rozrywane są na strzępy, deszcz płonącego żelastwa dziurawi kolejne stacje orbitalne, bohaterowie przypominają kulki w kosmicznym flipperze. Gdyby Karol Irzykowski mógł zobaczyć, jak dosłownie twórcy potraktowali jego postulat "widzialności obcowania człowieka z materią", doznałby zapewne seksualnego uniesienia.
"Grawitacja" jest filmem tak doskonałym pod względem technicznym, że za uzasadnienie jego powstania starczyłyby w zasadzie dwie sceny: wspominany już, nakręcony w jednym ujęciu prolog oraz wspaniale zainscenizowana sekwencja pożaru na rosyjskiej instalacji. Cuaron i przeskakujący zawieszoną na progu "Ludzkich dzieci" poprzeczkę operator Emmanuel Lubezki potrafią wyeksponować to, co esencjonalne dla historii o "terrorze kosmosu". Podkreślają zarówno grozę klaustrofobicznych, sterylnych przestrzeni, jak nieprzeniknionej, kosmicznej próżni. Inteligentnie wykorzystane panoramy, imponujące ujęcia z pierwszo- i trzecioosobowej perspektywy oraz kontrapunktująca lakoniczne efekty dźwiękowe orkiestrowa muzyka nie pozostawiają żadnych wątpliwości: choć wątki inicjacyjne stanowią fabularny kościec większości utworów Cuarona, to właśnie niepodrabialna estetyczna tożsamość nadaje jego filmom status dzieł autorskich. I jeśli przy nakręconym za 130 milionów dolarów "Harrym Potterze" oraz kosztującej 80 milionów "Grawitacji" Hollywood nie dało rady go zanegować, to Meksykanin może spać spokojnie.
Wkraczająca w pustkę astronautka Ryan (Bullock) swoją inicjację oczywiście przejdzie i otulona absolutną ciszą narodzi się na nowo. Opowiadając o jej przemianie, Cuaron ewidentnie uspokaja fanów oczekujących od reżysera jego formatu "czegoś więcej". Nawet jeśli "czymś więcej" ma być szukanie symbolicznej pępowiny wśród plątaniny rur i kabli na okołoziemskiej orbicie oraz wzywanie boskiego imienia przez bohaterkę. To ostatnie zresztą łatwo zrozumieć – bliżej Stwórcy już nie będzie.
powiązane artykuły Grawitacja
Filmy, Telewizja
Grawitacja w IPLI za 1 zł!
Festiwale i nagrody
Kompozytor Alexandre Desplat na czele weneckiego jury
Festiwale i nagrody
Canneńska laureatka na czele weneckiego jury
Festiwale i nagrody
"Grawitacja", "Godzilla" i "Ida" z nagrodami Golden Trailer
DVD/Blu-ray, Filmy
"Grawitacja" na Blu-ray 3D, Blu-ray i DVD już od 7 marca
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
